21 d’oct. 2012

Eduard Punset

Sigamos felices.

Ye a mazada absoluta y final d'as paragrafadas de Punset: tractemos d'estar felices. Tot o suyo preixín y filosofía se queda en ixo. No serba mala cosa si tot a ro nuestro arredol estase de color de rosa. Ascuitando-ne, sembla que mos queixamos per garra cosa. Y talment siga encertau si mos contimparamos con totz aquells a qui iste sinyor ha florito -y flore encara- per tot ro mundo.

Con que, sigamos sincers, Eduard Punset  en tien a suya micota de responsabilidat sobre totz ixos muertos que en estioron a causa d'as fambrunas excusables en Haití deinde as anyadas 70 dica hue, igual como en tien una buena parti de culpa en todas as ganyas y miserias que sobrevinioron t'os países de l'este d'Europa con o suyo gran treballo d'establidura salvache d'o suyo neoliberalismo més atroz, u la que li se'n puet atrebuyir d'o suyo actugal desempenyo en multinacionals que escanan a ras nacions probas y emparetan sin d'escrupols toda posibilidat de desenvolique.


Pero tot isto no serba tant rebuyantament  fastioso si Punset estase un Madoff, un Bush u un Aznar qualsiquiera: lo pior de tot en ye que, en uellos de "don Pueblo", iste sinyor contina debuixando-se-ne como un viellet venerable, filosofo, filantropo y adorable. Podemos continar adorando-ne cada vegada que se'n meta a dicir pachuchadas  per televisión, podemos estar felices, podemos estar megos... pero mái no plegaremos a ro ran d'Eduard Punset.



Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada

Dixa o tuyo comentario astí