A istas altarias ya cosa puet xorrontar-nos. En tres anyadas
hemos veyito a cayedura de gubiernos trigaus democraticament per os ciudadans y
sustituyius per tecnocratas a nomina d’os grans cabals.
Hemos veyito a semisión d’unos países a plans economicos durismos, imposaus sin contar con l’emparo popular, qu’amaneixen a amagatons sin que no dengún haiga tenito l’enchaquia
de concarar-los en os pogramas electorals. Unos plans que només obedeixen que a imposicions d’atros Estaus
més cerenyos que lis arranan, destinaus soque a
asegurar a bosadura t’os
bancos acreyedors d’a debda
sobirana agún pasando sobre o
cadavre de l’Estau d’o Buempasar y d’a voluntat
popular exprisada librament en referéndum. Plans d’achuste que condenan inexcusablement a
l’entibadura d’a crisi como en han venito advertindo continament muitos y muit
prestichiosos economistas espanyols y foranos. Ixo que en atros tiempos se
consideraba una sincherencia en os afers
internos d’un Estau Libre – y un
gran incident diplomatico- hué en ye
rutina diyaria adintro l’Unión Europeya.
Hemos veyito reformas constitucionals feitas “con nocturnidat y traidoría”
sin contar con a voluntat popular
y disenyatas dende estudietz foscos
a favor d’anglucias y presonas
muit concretas pero amagadas baixo
a denominación chenerica y intresada
de “mercaus”.
Totas istas politicas, prenitas aparentament con a desincusa de calmar os
mercaus, prevocan refitolerament l’efecto
contrario d’o pretendito. O sentiu común que totz en tenemos calerba d’enfilar-nos
a os ciudadans a qüestionar-las fundament. Luen d’ixo, una minoria muit important de votants (diez millons, alto u baixo un 30% d’a totalidat) ha
dato o suyo emparo politico ta un partiu con a solenca promesa de “fer lo que calga fer”
Diez millons de
presonas qu’han dato un cheque en blanco
a lo PP. Qualo, enantis mesmo de prener
posesión ya ha incumplito o compromís que adquirié con os suyos votants de no
apocar a coste de l’erario publico as
perdas d’os bancos (perdas ocasionatas
només que per fer actividatz gosadas, irresponsables, usurarias y en zagueras
condenables y que, manimenos, imos a
bosar a ixena totz os ciudadans en
traza d’un “Banco Malo” a on
os bancos privaus podrán esfer–se d’os suyos
activos toxicos).
O Banco de Espanya ha
estimato que bi’n ha unos 176.000
millons d’euros en activos inmobiliarios “poblematicos” (creditos
de dandaloso cobro, inmuebles adchudicaus
y vuedos, solars, partecipacions en sociedatz promotoras, etc). Atros economistas como Miguel
Córdoba profesor d’Economía Financiera d’a Universidat CEU Sant Pablo
estiman que os “activos malos” se i troban dentre 200.000 y 300.000 millons
d’euros en o sector financiero espanyol
y que o costo de creyar un Banco d’ista traza a l’Estau li estará per unos 100.000 u 200.000 millons d’euros.
Hemos veyito encheberllius
mientres a crisi l’archivo d’actuacions d’o Menisterio Fiscal en debant
de presonaches de una graniza importancia politica como o sinyor Emilio Botín, que en yera rechirau per os suyos foscos negocios. Negocios que li’n podeban haber suposau dica 170
anyadas de garchola. Archivo d’actuacions
mandau dreitament per o gubierno socialista sin quue se haigan datas mayors
explanicacions.
Tamién s’han producitos
avergüenyants indultos como o més amán d’o sinyor Sáez. Alto directivo d’o
Banco de Santander. Indulto que li premite mantener “l’honorabilidat” intacta
amenistable ta poder continar fendo paper en l’esmentata entidat financiera. “Honorabilidat”
intacta agún encá que en haiga estato
condenau y per ixo indultau nuevament per o gubierno socialista –ista vegada en
funcions- y tamién sin ofrir mayors explanicacions t’a
chent.
Chent que no debe replecar facilment como cientos de mils de presonas son
condenadas a vivir sin de teito y sin
que meye “indulto” dengún per parti d’ixe
mesmo banco d’o sinyor Botín, gubernau per presonas de tant dandalosa honorabilidat
como o sinyor Sáez.
Talment una clau ta replecar tot lo que en ye pasando siga parar cuenta de que os nuestros gobernants, quan dixan os suyos cargos publicos pasan muitos d’ells a estar “reacomodaus” en puestos de responsabilidat d’ixas mesmas interpresas que favoreixen continament con as suyas politicas. Asinas y, per eixemplo, José María Aznar (PP, treballa agora ta Endesa), Felipe González (PSOE, en fa ta Gas Natural), Eduardo Zaplana (PP, ta Telefónica), Javier de Paz (PSOE, ta Telefónica tamién), Narcís Serra (PSOE, ta Caixa Catalunya), Rodrigo Rato (PP, ta Bankia), Josu Jon Imaz (PNV, ta Petronor), Josep Piqué (PP, ta Vueling), Jordi Sevilla (PSOE, ta PwC), etc.
Un 10% d’os consellers de interpresas d’o IBEX 35 (con
una meya salarial amán a un
millón d’euros anyals) ha ocupato cargos politicos relevants. Tot politico sape que en servindo os intreses
privaus, no soque en tiendrá
campanyas financiadas sino
tamién un puesto de treballo ta l’esdevenider,
antimás d’un muit bogal achubilación
asegurada.
En o pareixer de yo, no cal que premitamos que a politica contine estando manipolada y semisa d’os grans cabals sin d’escrúpols. Si aimamos de cambear a situgación, si queremos surtir d’a crisi a on mos han puesto, cal dixar de premitir que os nuestros politicos pasen a nomina d’as grans interpresas quan dixan os cargos suyos. Cal asegurar-nos que istas grans interpresas no financien as suyas campanyas. Aprisa deseparar platerament a politica d’as finanzas, y ixo només podremos de fer-lo a traviés d’a concenciación ciudadana y de l’esbellugue social.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Dixa o tuyo comentario astí